ทรงวาด ในพายุฝน

นานมากแล้ว มีนิยายเรื่อง เยาวราชในพายุฝน เป็นนิยายเล่มที่มีคนเอาไปสร้างเป็นละคร เรื่องราวของ คน หลากหลายที่มา ที่มาอยู่ในเยาวราช แล้วเข้าไปเกี่ยวข้องกับ การค้า ผลประโยชน์ ธุรกิจสีเทาและเรื่องชิงรักหักสวาท 

ถ้าเป็นทรงวาดในพายุฝน ก็คงเป็นเรื่องของธุรกิจ ที่เข้ามาอยู่ในย่านทรงวาด ย่านการค้าเก่าถูกเปลี่ยนแปลงเป็นย่านสร้างสรรค์ เพื่อคนที่ชอบการท่องเที่ยว ความบันเทิง การพักผ่อน ทานอาหาร เข้ามา ทรงวาด

ถนนเลียบแม่น้ำเจ้าพระยายาวแค่ 1.2 กิโลเมตร เกิดขึ้นมาเพื่อแก้ไขปัญหาความหนาแน่นของเยาวราชและสำเพ็ง เสน่ห์ของทรงวาด คือ ย่านที่มีตึกแถวเก่า มีความคลาสิกของศิลปะที่อยู่ในตัวตึก สะท้อนความเป็น แขก ไทย จีน ฝรั่ง ครบ 

ย้อนไปร้อยกว่าปีก่อน ทรงวาด คลาคล่ำ ไปด้วยเรือขนส่งสินค้าทั้งจากต่างประเทศและในประเทศ เป็นแหล่งแลกเปลี่ยนสินค้านานาชนิด ทั้งเครื่องอุปโภคบริโภค สินค้าหายาก ทรงวาดเป็นจุดกระจายสินค้า จากโกดังเก็บผ่านหน้าร้านใน ตึกแถวสองฝั่ง

วันนี้ตึกแถวสองฝั่งที่เรียกว่า  Shop House ถูกปรับปรุงเป็นร้านอาหาร โรงแรม คาเฟ่ ด้วยวิถีแบบคนยุคใหม่ ผู้ประกอบการรุ่นใหม่ที่เข้ามา ทรงวาด เปลี่ยนแปลงให้กลายเป็นย่านชิคของวัยรุ่น เป็นย่านพักผ่อน มาถ่ายรูป ทานข้าว กินกาแฟ จนเป็นย่านที่นักท่องเที่ยวต่างประเทศต้องการอยากเดินทางมา

ผู้ประกอบการรุ่นใหม่ รวมตัวกันในชื่อ Made in Song Wat เคยบอกถึงเป้าหมายของทรงวาด ในการเป็น Landmark ของคนรุ่นใหม่ เหมือน กับเยาวราช หากมองถึงโอกาสและความสำเร็จที่เกิดขึ้นทรงวาดก็กำลังไปสู่เป้าหมายนี้แล้ว 

ทรงวาดในพายุฝน ไม่ใช่การเล่นคำเปรียบเปรย กับนวนิยาย หากแต่พายุฝนของทรงวาด คือการหนี ตัวตนของเยาวราชไป ซึ่งหาก เดินเพ่งพินิจย่านทั้งสองให้ดี แม่วันนี้จะมีความเกี่ยใเนื่องกัน แต่ อัตลักษณ์ ของทรงวาดกำลังก่อตัวขึ้นเงียบๆ แค่งาน Awakening ทรงวาด นำเสนอความเป็นย่านชิค เป็น Food Culture  ปลุกย่านเก่า ก็คึกคักไม่เบา แต่ ทรงวาด ในพายุฝนไป ได้แค่ไหนนั้น ไม่ได้อยู่ที่จะเป็นอะไร แต่คือการ ทำให้อัตลักษณ์ของย่านมั่นคงและพัฒนาให้ ประสบการณ์ ที่เกิดขึ้นเติบโตไปในทิศทางที่เติบโตอย่างมั่นคง